Amanda van 19 is opgelucht dat ze de stap heeft durven zetten en is ontzettend blij met haar borstverkleining

Mijn borsten begonnen te groeien op mijn 10e en 2 jaar later had ik cup D. In mijn klas was er toen nog niemand met echte borsten. Het was super ongemakkelijk. Ik schaamde me voor mijn borsten. Ik had het gevoel dat iedereen eerst naar mijn borsten keek en dan pas naar mij. Daardoor wilde ik alleen maar wijde kleren dragen. En zeker geen witte shirts of bloesjes. Als mijn moeder met kleding voor mij thuiskwam, wilde ik het niet passen waar ze bij was. Na een tijdje begreep mijn moeder dat ze niet met strakke kleding moest aankomen, ook al heb ik dat nooit hardop gezegd.

Klachten

Toen ik 15 was begon ik al na te denken over een operatie. Ik had cup E en kreeg last van mijn nek en rug. Mijn houding werd slechter, want ik ging krom lopen. Ik hoopte dat mijn borsten dan minder zouden opvallen. Maar ik kreeg daardoor juist meer rugpijn. Om niet naar gym te hoeven, verzon ik allerlei smoesjes. Vroeger zat ik op tennis en volleybal, maar daar was ik mee gestopt. Ik heb mijzelf wijsgemaakt dat ik het niet leuk meer vond, maar het kwam eigenlijk door schaamte voor mijn borsten. Zwemmen was ook een probleem, vooral omdat er geen goede maat bikini te vinden was. Of alleen hele dure. Het voelde niet eerlijk dat ik dit had en andere meiden niet.

Naar de dokter

Op mijn 17e had ik een nieuwe beha nodig en vertelden ze in de winkel dat ik cupmaat F had. Thuis ben ik in huilen uitgebarsten. Vanaf dat moment begrepen ook mijn ouders dat ik er echt last van had. Lichamelijk maar ook psychisch. Zij hebben toen een afspraak gemaakt bij de huisarts om het te bespreken. Dit wilde ik heel graag, maar het was ook doodeng. Ik was bang dat de huisarts het een rare vraag zou vinden. Dat was gelukkig niet zo. Ze vond wel dat ik beter nog een jaar kon wachten, omdat mijn borsten nog zouden kunnen groeien. Ik sprak af dat ik op mijn 18e zou terugkomen. Inderdaad groeiden mijn borsten toen niet meer. En de dag na mijn 18e verjaardag heeft de huisarts mij doorverwezen naar de plastisch chirurg. Ik kreeg een afspraak bij dokter Melenhorst in Hilversum.

Mijn moeder mocht mee naar het eerste gesprek. Dat vond ik fijn, ik was ontzettend nerveus. Dokter Melenhorst luisterde heel goed naar me, ik merkte dat hij mij begreep. Ik durfde eerst alleen te vertellen over de rugpijn en nekpijn, maar hij vroeg uit zichzelf of ik me er misschien ook voor schaamde. Daardoor durfde ik ook daarover te vertellen. Het was al een opluchting dat ik het eerlijk en open kon delen. Ik kreeg duidelijke informatie over de borstverkleining. Mijn moeder stelde ook vragen, het was goed dat ze erbij was. Door het gesprek had ik volledig vertrouwen in de dokter, het voelde gewoon goed. Het ging ineens snel, want ik kreeg meteen goedkeuring van de verzekering. Mijn operatie werd twee maanden later gepland. Ik had er zo naar uitgekeken, en ik kon eigenlijk niet geloven dat het echt ging gebeuren.

Operatie

Op de dag van de operatie was ik wel gespannen, maar niet zo erg als bij het eerste gesprek. In de kliniek in Hilversum mocht mijn moeder mee naar de kamer op de verpleegafdeling. De eenpersoonskamer was net een hotelkamer. De verpleging was super lief. Toen ik naar de operatiekamer ging, zag ik dr. Melenhorst weer. Hij was precies zoals op het spreekuur, heel aardig en rustig. Hij vroeg of ik nog vragen had, maar die had ik niet. Ik heb niets van de operatie gemerkt. Toen ik wakker werd, had ik het gevoel dat de operatie nog moest beginnen. Ik zei dat ook, maar er werd gezegd dat het al klaar was!

Een paar uur na de operatie kwam dokter Melenhorst naar mijn kamer en vertelde dat alles goed was gegaan. Ik voelde een beetje branderige pijn aan de onderkant van de borsten, maar echt veel minder dan ik had verwacht. Ik was ook helemaal niet misselijk ofzo. Het herstel in de weken na de operatie is goed verlopen. Het was in het begin spannend om te douchen en om mijn armen te bewegen, maar het wende wel snel. Je voelt snel genoeg wat wel en niet kan. De pijn viel reuze mee. Na 6 weken ben ik in de sportschool begonnen. Ik voelde de littekens eerst wel trekken, maar dat werd steeds minder. Na 3 maanden kwam ik voor de eindcontrole bij dokter Melenhorst. Alles zag er goed uit, de littekens heelden goed, het was fijn om dat van hem te horen.

Dankbaar en opgelucht

Ik ben van cup F naar cup C gegaan. De borstverkleining littekens zijn bijna niet zichtbaar meer (het is nu ruim 1 jaar na de operatie). Ik voel me zoveel fijner in mijn lichaam en durf nu ook strakke kleding te dragen. Ik pas normale maten beha’s en bikini’s! Ik heb ook een betere houding, want de borsten zijn niet zwaar meer en ik durf rechtop te staan. De verhoudingen in mijn lichaam kloppen gewoon, mijn borsten vallen niet op. Ik ben zo opgelucht dat ik het heb gedaan. En zo dankbaar dat het allemaal zo goed is gegaan. Als je als vrouw twijfelt over een borstverkleining, raad ik aan om op gesprek te gaan bij dokter Melenhorst. Na het gesprek twijfel je niet meer. Het heeft mijn leven veranderd: ik denk niet dat ik ooit zo blij had kunnen zijn met mijzelf als ik dit niet had gedaan.